فیدل کاسترو یکی از معروف ترین چهره های سیاسی قرن بیستم بود، همدوش چه گوآرا در انقلاب کوبا جنگید، اما پس از پیروزی ترجیح داد به کار سیاست بپردازد، در حای که چه گوآرا ادامه مبارزه را در گوشه ای دیگر از امریکای لاتین پی گرفت. چه گوآرا کشته شد و به اسطوره ای در میان مبارزان چپگرای جهان بدل شد، اما فیدل ساهای سال عمر کرد هرچند محبوبیتش به پای چه گوآرا نرسید اما اغلب با نویسندگان امریکای لاتین و حتی برخی از روشنفکران اروپایی رابطه ای نزدیک داشت هرچند نحوه حکومتش محل انتقاد بود.
با این اوصاف زندگی او همواره منشا کنجکاوی های بسیار بوده، به خصوص اگر کتابی به گوشه های پنهان آن پرداخته باشد و توسط کسی هم نوشته شده باشد که مشاهداتش در این زمینه دست اول بوده باشد.
به گزارش ایبنا «زندگی پنهان فیدل کاسترو» (In La Vie Cachée de Fidel Castro) نوشته سانچز، یکی از بادیگارد های ویژه رهبر کوبا به مدت ۱۷ سال است که در آن تصریح کرده زندگی کاسترو شبیه زندگی لوئی پانزدهم (پادشاه فرانسه ۱۷۱۰-۱۷۷۴) است.
در این کتاب که چهارشنبه دیروز منتشر شد آمده است کاسترو قایق تفریحی گراقیمتی داشته و یک جزیره اختصاصی با تمامی امکانات (مزرعه کروکودیل و دلفین و ...) دارد و همیشه دو نفر فدایی آماده به خون دادن در مواقع ضروری وی را همراهی می کنند.
به نوشته محافظ مخصوص، کاسترو فئودالی است که شبیه لوئی پانزدهم زندگی می کند و مانند یک پادشاه واقعی زندگی سرخوشی را در بهشت عدن می گذراند.
شخصیت کاریزماتیک و هوش و ذکاوت بالا در کنار خونسرد بودن، خود محور بودن، کج خلقی و دمدمی مزاج بودن از خصوصیات اخلاقی وی است که زنان می توانند سریع نظراتش را عوض کنند.
سانچز می گوید بسیاری از مردم نمی دانند فیدل کاسترو چگونه زندگی می کند و در واقع نوع زندگی کاسترو فراتر از آرزوهای کوبایی هاست.
بر خلاف گفته های فیدل کاسترویی برای مردم، وی هرگز سرمایه داری را به نفع ریاضت کشی کنار نگذاشته است و وی و نوه هایش در زندگی راحتی به سر برده اند.
سانچز بعد از ۱۷ سال خدمت به کاسترو، اسیر بی رحمی وی شد و بعد از شکنجه شدن در سلول پر از سوسک درخواست بازنشستگی می کند. بعد از آزادی از زندان مانند سایر تبعیدی های کوبایی در سال ۲۰۰۸ به امریکا پناهنده شد.
کتاب «زندگی پنهان فیدل کاسترو» به کمک «اکسل گیلدن» خبرنگار ارشد مجله اکسپرس فرانسه به رشته تحریر درآمده است.
گیلدن به گاردین گفت این اولین باراست که شاهد دست اولی از درون سیستم وقایع را تعریف می کند و شیوه زندگی متناقض کاسترو و روانکاوی انگیزه های وی را می توانیم مورد کنکاش قرار دهیم.
این اولین بار نیست که در مورد ثروت هنگفت کاسترو صحبت به میان می آید. در سال ۲۰۰۶ فیدل کاسترو که گفته شد با دستکاری سود شرکتهای دولتی کوبا، جزو ۱۰ نفر اول ثروتمندان جهان قرار گرفت که بلافاصله این گزارش از سوی حکومت کوبا تکذیب شد.
سلطنت طولانی کاسترو در سال ۲۰۰۶ و بدنبال بیماری روده پایان یافت و وی قدرت را به برادر کوچک اش رائول که همزمان وزیر دفاع هم بود داد و سپس در سال ۲۰۰۸ رسما قدرت را واگذار کرد. فیدل کاسترو بعد از آن برای روزنامه گرانما قلم می زد اما در انظار کمتر حاضر می شد.
ایگناسیو رامونت روزنامه نگار فرانسوی که با کاسترو اخیرا مصاحبه کرده، وضع زندگی وی را ساده توصیف کرده و وعده های غذایی وی را ساده ، در کنار ورزش و خواندن بیان کرده است و اما سانچز ۶۵ ساله که اینک در امریکا زندگی می کند صحبت از جزیره خصوصی کاسترو بنام Cayo piedra در جنوب خلیج خوکها کرده و آنرا شبیه بهشت عدن وصف می کند که مهمانانی مانند خوزه گارسیا مارکز پیش کاسترو رفته و در آنجابا هم ماهیگیری کردند.
قاقی تفریحی موسوم به Aquarama II ساخته شده از چوب آنگولایی با چهار موتور است که هدیه برژنف رئیس جمهور درگذشته شوروی سابق به کاسترو است.
عمارت immense فیدل کاسترو در هاوانا جای دیگری از محل زندگی فیدل کاسترو است که سانچز وصف آن را در کتاب خود آورده است.
سانچز می گوید فیدل کاسترو گفته انقلاب اجازه نداده تا وی به استراحت بپردازد اما جملات کاسترو کاملا دروغ است و اگر استراحت نمی کرد و واقعا دلش به حال ملت خود سوخته بود، باید دق می کرد و می مرد.
البته به گفته «آن لوئیس بارداچ» وقایع نگار کوبا، کاسترو بهترین غذا ها و بهترین مراقبتهای پزشکی را با خود دارد اما اسراف در زندگی نمی کند چرا که وی غرق در پول بدنیا آمد و به دنیای سیاست برای قدرت وارد شد نه پول و حالا جزیره ای دارد بنام جزیره کوبا مانند اربابان قدیمی!
سانچز از فروپاشی شوروی در حالی که کوبا ۸۰ درصد از تجارت خارجی اش با این کشور بود می نویسد که خانه های مردم مانند کارتهای بازی فروریخته شد و مردم کوبا چه مصیبت اقتصادی را متحمل شدند.
مورد دیگری که سانچز در کتابش آورده، شهوت‌ر‌انی فیدل کاسترو است و اینکه ۹ فرزند داشته و البته رسانه ها حق نداشته اند در این باره در روزنامه های خود بنویسند. وی همیشه یک کلت در پای خود حمل کرده و هرگز جایی بدون ۱۰ بادیگارد و محافظ نرفته است و دو اهدا کننده خون همیشه در سفرها همراه وی بوده اند تا در مواقع ضروری کمک کنند. به نوشته سانچز فیلم جنگ و صلح ساخته شده از روی کتاب تولستوی را بسیار دوست دارد و صدها بار آنرا دیده است (۵ ساعت دست کم).
بارها هوگو چاوز را احمق خطاب کرده و به بادیگاردهای خود گفته بود که آن را در دفترچه خاطرات خود برای تاریخ بنویسند. سانچز بیش از دو دهه با کاسترو بیشتر از خانواده وی نشست و برخاست کرده و می گوید کاسترو خود را خدا دانسته و کوبا را ملک طلق خود می داند.
سانچر همچنین از شوق کاسترو برای نگهداری الماس های آنگولا در جعبه سیگارش نوشت و گفت: بعضی وقتها کاسترو مانند دزدان دریایی کارائیب جلوه می نمود
به گزارش ایبنا «زندگی پنهان فیدل کاسترو» (In La Vie Cachée de Fidel Castro) نوشته سانچز، یکی از بادیگارد های ویژه رهبر کوبا به مدت ۱۷ سال است که در آن تصریح کرده زندگی کاسترو شبیه زندگی لوئی پانزدهم (پادشاه فرانسه ۱۷۱۰-۱۷۷۴) است.
در این کتاب که چهارشنبه دیروز منتشر شد آمده است کاسترو قایق تفریحی گراقیمتی داشته و یک جزیره اختصاصی با تمامی امکانات (مزرعه کروکودیل و دلفین و ...) دارد و همیشه دو نفر فدایی آماده به خون دادن در مواقع ضروری وی را همراهی می کنند.
به نوشته محافظ مخصوص، کاسترو فئودالی است که شبیه لوئی پانزدهم زندگی می کند و مانند یک پادشاه واقعی زندگی سرخوشی را در بهشت عدن می گذراند.
شخصیت کاریزماتیک و هوش و ذکاوت بالا در کنار خونسرد بودن، خود محور بودن، کج خلقی و دمدمی مزاج بودن از خصوصیات اخلاقی وی است که زنان می توانند سریع نظراتش را عوض کنند.
سانچز می گوید بسیاری از مردم نمی دانند فیدل کاسترو چگونه زندگی می کند و در واقع نوع زندگی کاسترو فراتر از آرزوهای کوبایی هاست.
بر خلاف گفته های فیدل کاسترویی برای مردم، وی هرگز سرمایه داری را به نفع ریاضت کشی کنار نگذاشته است و وی و نوه هایش در زندگی راحتی به سر برده اند.
سانچز بعد از ۱۷ سال خدمت به کاسترو، اسیر بی رحمی وی شد و بعد از شکنجه شدن در سلول پر از سوسک درخواست بازنشستگی می کند. بعد از آزادی از زندان مانند سایر تبعیدی های کوبایی در سال ۲۰۰۸ به امریکا پناهنده شد.
کتاب «زندگی پنهان فیدل کاسترو» به کمک «اکسل گیلدن» خبرنگار ارشد مجله اکسپرس فرانسه به رشته تحریر درآمده است.
گیلدن به گاردین گفت این اولین باراست که شاهد دست اولی از درون سیستم وقایع را تعریف می کند و شیوه زندگی متناقض کاسترو و روانکاوی انگیزه های وی را می توانیم مورد کنکاش قرار دهیم.
این اولین بار نیست که در مورد ثروت هنگفت کاسترو صحبت به میان می آید. در سال ۲۰۰۶ فیدل کاسترو که گفته شد با دستکاری سود شرکتهای دولتی کوبا، جزو ۱۰ نفر اول ثروتمندان جهان قرار گرفت که بلافاصله این گزارش از سوی حکومت کوبا تکذیب شد.
سلطنت طولانی کاسترو در سال ۲۰۰۶ و بدنبال بیماری روده پایان یافت و وی قدرت را به برادر کوچک اش رائول که همزمان وزیر دفاع هم بود داد و سپس در سال ۲۰۰۸ رسما قدرت را واگذار کرد. فیدل کاسترو بعد از آن برای روزنامه گرانما قلم می زد اما در انظار کمتر حاضر می شد.
ایگناسیو رامونت روزنامه نگار فرانسوی که با کاسترو اخیرا مصاحبه کرده، وضع زندگی وی را ساده توصیف کرده و وعده های غذایی وی را ساده ، در کنار ورزش و خواندن بیان کرده است و اما سانچز ۶۵ ساله که اینک در امریکا زندگی می کند صحبت از جزیره خصوصی کاسترو بنام Cayo piedra در جنوب خلیج خوکها کرده و آنرا شبیه بهشت عدن وصف می کند که مهمانانی مانند خوزه گارسیا مارکز پیش کاسترو رفته و در آنجابا هم ماهیگیری کردند.
قاقی تفریحی موسوم به Aquarama II ساخته شده از چوب آنگولایی با چهار موتور است که هدیه برژنف رئیس جمهور درگذشته شوروی سابق به کاسترو است.
عمارت immense فیدل کاسترو در هاوانا جای دیگری از محل زندگی فیدل کاسترو است که سانچز وصف آن را در کتاب خود آورده است.
سانچز می گوید فیدل کاسترو گفته انقلاب اجازه نداده تا وی به استراحت بپردازد اما جملات کاسترو کاملا دروغ است و اگر استراحت نمی کرد و واقعا دلش به حال ملت خود سوخته بود، باید دق می کرد و می مرد.
البته به گفته «آن لوئیس بارداچ» وقایع نگار کوبا، کاسترو بهترین غذا ها و بهترین مراقبتهای پزشکی را با خود دارد اما اسراف در زندگی نمی کند چرا که وی غرق در پول بدنیا آمد و به دنیای سیاست برای قدرت وارد شد نه پول و حالا جزیره ای دارد بنام جزیره کوبا مانند اربابان قدیمی!
سانچز از فروپاشی شوروی در حالی که کوبا ۸۰ درصد از تجارت خارجی اش با این کشور بود می نویسد که خانه های مردم مانند کارتهای بازی فروریخته شد و مردم کوبا چه مصیبت اقتصادی را متحمل شدند.
مورد دیگری که سانچز در کتابش آورده، شهوت‌ر‌انی فیدل کاسترو است و اینکه ۹ فرزند داشته و البته رسانه ها حق نداشته اند در این باره در روزنامه های خود بنویسند. وی همیشه یک کلت در پای خود حمل کرده و هرگز جایی بدون ۱۰ بادیگارد و محافظ نرفته است و دو اهدا کننده خون همیشه در سفرها همراه وی بوده اند تا در مواقع ضروری کمک کنند. به نوشته سانچز فیلم جنگ و صلح ساخته شده از روی کتاب تولستوی را بسیار دوست دارد و صدها بار آنرا دیده است (۵ ساعت دست کم).
بارها هوگو چاوز را احمق خطاب کرده و به بادیگاردهای خود گفته بود که آن را در دفترچه خاطرات خود برای تاریخ بنویسند. سانچز بیش از دو دهه با کاسترو بیشتر از خانواده وی نشست و برخاست کرده و می گوید کاسترو خود را خدا دانسته و کوبا را ملک طلق خود می داند.
سانچر همچنین از شوق کاسترو برای نگهداری الماس های آنگولا در جعبه سیگارش نوشت و گفت: بعضی وقتها کاسترو مانند دزدان دریایی کارائیب جلوه می نمود
بی رغبتی در قبال مادرشدن دستاورد سبک زندگی غربی